Houtdraaien

Henk Dekkers (76) uit Mariahout is gek van houtdraaien. Vanuit zijn werkplaatsje vertelt hij vol liefde over zijn hobby. Trots toont hij de vazen, de balustrades, het spinnenwiel, de voorzittershamer. Stuk voor stuk juweeltjes. Uit het hele land wisten ze Henk te vinden. “Nu, maak ik alleen nog wat ik zelf mooi vind”, lacht hij.

Als 12-jarige koos Henk voor timmerman. Het werd metselaar. De timmerklas op de Ambachtsschool was vol. “Mijn vader werkte bij Merkelbach in Lieshout. Hij stond aan de draaibank. Hij draaide de knoppen en de stoel- en tafelpoten, die zo typisch zijn voor Merkelbachmeubelen. Thuis stond ook een draaibank. Ik keek de kunst bij mijn vader af. Op mijn twaalfde mocht ik mijn eerste potje maken!” Trots laat hij zijn eerste potje zien. “Niet gek hè, voor een twaalfjarige?”

In opdracht
Naast zijn werk als metselaar, bleef Henk houtdraaien. “Als ik ’s avonds thuis kwam hadden aannemers hout achter de poort gezet met de vraag om er een spijl, een bol, een balustrade van te maken. Of particulieren, voor een kandelaar, een vaas,… Ik kluste vaak in het klooster van het H.Bloed in Aarle-Rixtel. Samen met huismeester Gerard van de Hurk. Toen die vorig jaar overleed, heb ik een mooie urn gedraaid. Mijn hele ziel en zaligheid heb ik in dat werkstuk gelegd. Dat was erg emotioneel voor mij, want ik mocht Gerard erg graag. Ik hoop niet dat lezers van DeMooilaarbeekKant mij gaan bellen… Ik werk niet meer in opdracht. Ik maak alleen wat ik zelf mooi vind."

Kachelhout
“Als houtdraaier zie je dingen die anderen niet zien”, lacht Henk. “Waar anderen een lomp blok kachelhout zien, zie ik een sierlijk voorwerp. Het is telkens verrassend als er een prachtig lijnenspel van nerven tevoorschijn komt. Houtdraaien lijkt wel een beetje op boetseren met klei. Op een draaischijf gebeurt dat met blote handen. Ik gebruik een vlijmscherpe beitel."

“Houtdraaien is gevaarlijk”, vervolgt Henk. “Ietsje teveel druk op de beitel, verkeerde hoek, verkeerde beweging? Die vlijmscherpe beitel kan zomaar door de werkplaats vliegen. Het is een kwestie van concentratie en gevoel. Iedere houtsoort is anders. En als je met je vingers te ver naar voren gaat, ben je ze kwijt. Ik ben dan wel gek van houtdraaien, maar ik heb ze nog alle tien.” Vrolijk steekt Henk beide handen in de lucht.

Werkplaats
Henk vertelt dit allemaal in zijn gezellige, rommelige werkplaatsje. Af en toe zet hij de draaibank stil om te vertellen. Op het einde van het gesprek is de ruwe vorm zichtbaar van een ouderwetse haktol. “Nog niet af hoor!”, verontschuldigt Henk zich. “Een werkstuk moet ook nog perfect geschuurd en gepolijst worden. Heel veel tijd breng ik hier in mijn werkplaats door. Soms dagelijks. Soms een hele tijd niet. Er zijn nog meer mooie dingen in het leven. Toos, mijn vrouw zaliger had alle begrip voor de gedreven manier waarop ik mijn hobby beoefen. En mijn huidige vriendin, Willemien Verhoeven, ook. Daar ben ik hen erg dankbaar voor."

Dan volgt een laatste vraag van deze bezorgde redacteur: “Henk wat is dat toch met jou, jongen? Dat je andere dingen ziet dan wij? Dat overdreven streven naar perfectie? Dat… Het antwoord komt verrassend snel: “Verslaving, pure verslaving!”, lacht hij. “Ik moet blijven draaien, zolang ik gezond ben!”