Alleen!
Afgelopen week kwam ik een vitale vrouw van in de 70 tegen die net als ik haar kleinkind van school kwam halen. We raakten wat aan de praat en al heel snel vertelde ze me dat ze afgelopen jaar haar man, waarmee ze meer dan 50 jaar was getrouwd, na een kort ziekbed was kwijtgeraakt. Ze had het niet gemakkelijk maar gelukkig nu weer alles goed op een rijtje. Maar wat is goed, je hebt natuurlijk wel je kennissen, je kinderen en je kleinkinderen maar toch sta je er alleen voor. Omdat zij deze rubriek leest heb ik haar beloofd om iets te schrijven over het alleen zijn.
Als voormalig Dorpsondersteuner kwam ik erg veel in contact met mannen en vrouwen die er alleen voor kwamen staan en heb altijd getracht om hun zo goed mogelijk te helpen. In het begin als je iemand kwijtraakt moet er ontzettend veel geregeld worden en zit je volgens mij in een soort voortdenderende trein, hoe verdrietig je ook bent die trein loopt door en er moet van alles geregeld worden. Je zit dan in een soort trance en je leven gaat maar door.
Na die fase als 'alles' geregeld is komt volgens mij de meest lastige periode, de trein staat dan stil en je gaat steeds meer denken aan hoe goed en fijn jullie het toch samen hadden. Vaak herinneren dan de kleinste dingen je aan die fijne periode en de dingen die je samen deed.
Ieder ervaart die periode op een andere manier en eerlijk omdat ik dit zelf nooit heb meegemaakt is het voor mij heel moeilijk om me dat goed voor te kunnen stellen. Het niet meer kunnen delen van die mooie momenten, het niet meer met elkaar kunnen praten, lachen, fietsen, wandelen of gewoon samen een boterham kunnen eten, lijken me echt het moeilijkst. Misschien waren jullie niet zo’n praters of deden jullie hele andere dingen dan nog zal het gemis enorm zijn en heb je elke dag het gevoel er alleen voor te staan ondanks het feit dat iedereen wat voor je wil doen.
Nu denkt u natuurlijk dat ik wel even met een advies kom. Ik kan makkelijk zeggen zoek contact, maak nieuwe vrienden, ga op bezoek bij iemand, praat met iemand maar toch zul je elke dag het gevoel hebben en blijven houden dat je er alleen voor staat. Het gemis zal er altijd zijn maar die trein zal toch doorrijden en dat weet je maar al te goed.