De kleine kringloop
Een van mijn vriendinnen zit in de mode. Bij haar draait vrijwel alles om kleding. Ze ontwerpt en vermaakt en staat daarnaast in een winkel waar advies op maat gegeven wordt. Ik heb het geluk dat ze regelmatig dingen aan me doorschuift en ook vluchtelingenwerk is er goed mee. Ik heb er zelf net zoveel plezier van als ik die dames regelmatig kan verrassen met wat moois.
Niet alleen van die vriendin krijg ik van alles aangeboden, steeds meer mensen weten dat ik voor allerlei spullen een goede bestemming weet. Meubels vind ik lastig; er wordt veel bruikbaars aangeboden maar dat moet meestal direct weg. Wanneer er een gezin van statushouders bezig is hun huis in te richten, is het heel welkom. Maar meestal baal ik omdat ik nu eenmaal geen grote loods heb waar ik het allemaal in kwijt kan. Zo jammer, omdat ik een maand later voor iemand weer heel Marktplaats aan het afstruinen kan zijn voor iets wat ik heb moeten afslaan.
Met kleding en speelgoed ligt het een stuk makkelijker. Die spulletjes kan ik nog wel kwijt op de zolder van onze schuur totdat er een geschikte familie is die ik er blij mee kan maken. Speelgoed voor Sinterklaas bijvoorbeeld, in december zitten we erom verlegen. Babyspullen, schalen en pannen? Het komt geheid ergens weer van pas.
Een tijd terug kreeg ik weerstand thuis, of ik een kringloopwinkel aan het opzetten ben? Ze konden hun fiets niet eens meer fatsoenlijk binnen zetten vanwege alle ‘troep’. Hoogste tijd dus voor een opruiming. Op basis van de adviezen van Marie Kondo, de opruimgoeroe, ben ik aan de slag gegaan.
Vorige week bracht ik nog wat spullen weg naar mijn schoonzus. Mijn zoon, blij dat er weer ‘meuk’ wegging, hielp mee. Mijn schoonzus vroeg argeloos of ik misschien voor vluchtelingenwerk nog wat mooi speelgoed kon gebruiken. Ik hoorde achter mij iemand zuchten… Tja, zo’n rieten poppenbedje en -wiegje kon ik echt niet laten staan. Die staande lamp ook niet en… De stoelen van de achterbank moesten plat om alles te kunnen laden. De lamp stak tussen de voorstoelen. Ik zou ‘m onderweg moeten vasthouden om te voorkomen dat ie ging schuiven en het hoofd van mijn zoon raakte.
Voordat we instapten, salueerde hij nog even naar zijn tante. Gelukkig ontging haar het sarcasme van zijn: ‘u bent weer hartelijk bedankt namens Vluchtelingenwerk Nederland’.