Wat gaat de tijd toch snel!
Ik weet nog dat ik trouwde, dat is deze week alweer 40 jaar geleden. Of dat we ons eerste kind kregen, nu is ons oudste kleinkind alweer zeven jaar en rijd ik vaak met de zes anderen in de bolderkar.
Met ons pap en mam mee als klein manneke in de trein om Sparta 25 aan te moedigen voor het nationaal kampioenschap. Een hele trein in het groenwit, een fantastische ervaring. Mijn eerste echte werk bij de Hema in Helmond met een brutosalaris van bijna twee gulden per uur, ik was toen net 15 jaar.
De eerste kus op een feestje van de Knippenberg wat was ik toen nog bleu! De verrassing op mijn zestiende verjaardag, een supersnelle Kreitler die volgens mij per ongeluk harder reed dan de auto van ons pap.
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan en ik denk dat we zo allemaal onze momenten wel voor de geest kunnen halen als we terug in de tijd kijken. Meestal benoem je de mooie momenten maar er zijn veel momenten die niet zo prettig of zelfs pijnlijk zijn. Het verlies van een dierbare is er natuurlijk één van maar zo zijn er velen.
Toen ik vroeger achttien was dacht ik, ik wou dat ik dertig was, maar wat zou ik nu willen, bedacht ik bij mezelf. Ik ben nu tweeënzestig; zou ik nog dertig willen zijn en dan alles hebben moeten missen wat ik de afgelopen tweeëndertig jaar heb meegemaakt?
Nee, laat maar.
Wat ik wel merk is dat het lijkt of na de vijftig alles zo snel gaat en dat je moet genieten van alles wat je meemaakt. Ik weet nog dat ik vroeger op school geschiedenisles had. Veel is me niet bijgebleven maar ik weet nog dat het motto in de middeleeuwen 'Momento mori' was en het motto van de Renaissance 'Carpe Diem'.
Voor mij staat vast dat ik dit laatste 'Pluk de dag en maak plezier' tot mijn levensfilosofie wil benoemen en hoop dat er nog vele mooie dagen komen.