Reggie van Snackbar Modern Mariahout
Tekst: Marie-Christine van Lieshout
Bij Pizzeria San George in Mariahout vliegen de pizza's als warme broodjes over de toonbank. De snackbar bij De Pelgrim is helaas buiten gebruik en gelukkig staat Frietje Brabant op zaterdag en zondag friet vanuit een frietkraam op het Oranjeplein te verkopen. Toch wordt nog weleens weemoedig aan de tijd gedacht dat Theo en Reggie Sleddens de snackbar aan het Oranjeplein runden.
Het is alweer 24 jaar geleden dat Theo en Reggie de zaak verkochten en naar Bakel vertrokken. Al heeft Reggie de meeste foto’s aan Theo gegeven, ze heeft nog een receptieboek met oude foto’s uit de kast gehaald. Het stel is zeven jaar geleden als vrienden uit elkaar gegaan en Reggie gaat sinds jaren weer als Reggie Sabel door het leven. “De koek was op”, vertelt ze, “maar we kunnen nog steeds goed samen door één deur. Soms is het goed om je eigen weg te kiezen.” Dat doet Reggie. Tijdens het gesprek komt de buurman de geleende stoelen terugbrengen en vertelt ze enthousiast hoe een aardige jongen uit haar buurt de tuin in orde houdt. Reggie doet het rustig aan en verstelt hier en daar nog kleding, zelfs die van Theo.
Mooie herinneringen aan Mariahout
In 1979 namen Theo en Reggie de snackbar van Annie van Uden over. “De eerste tien jaar huurden we het pand van Tinus Vermeulen”, vertelt Reggie. “Annie, maar ook de buren Ans en Jan van Kaathoven, stonden ons met raad en daad bij.” Toch was het werken in een cafetaria geen onbekend terrein. “We hadden beiden al ervaring met het werken in een snackbar. Theo werkte zelfs al vanaf zijn dertiende in een cafetaria, maar we waren op zoek naar iets voor onszelf”, legt Reggie uit. “Ik was erg verlegen en werkte graag op de achtergrond. In de keuken ontpitte ik aardappelen, maakte slaatjes, koude schotels en stoofvlees, maar uiteindelijk kon ik er niet aan ontkomen dat ik ook achter de toonbank mee moest draaien.” Warme herinneringen heeft ze aan de eerste medewerkers Karina en Wil. Uiteindelijk zorgden zij ervoor dat hun kennissen ook mee in de snackbar kwamen werken. Samen vormden ze een fijn en gezellig team.
Hard aanpakken
“Klanten wisten ons goed te vinden”, lacht Reggie. “Veel mensen herkende ik aan hun gezicht en dan wist ik precies wat ze gingen bestellen. Dat was bij veel van ons personeel zo. Dan zeiden we: “Dat is die man van twee frietjes speciaal en vier kroketten.” De naam van de persoon wisten we dan vaak niet.” De zaak was open van twaalf uur ’s middags tot twee uur ’s nachts. Vaak kwamen de mensen die in ploegen bij Bavaria werkten nog even na hun dienst wat eten en Reggie weet dat er mensen omreden om bij hun het heerlijke softijs te halen. Na tien jaar hard werken konden ze de zaak kopen en echt in een 'modern’ jasje steken. Toch had het harde werken ook zijn weerslag. Reggie kon het lichamelijk niet meer aan. Het vertrek naar de Kanthoeve was een goed besluit, maar de snackbar vergeten doet ze niet. Zeker als ze tegenwoordig langs een snackbar rijdt. “Ik ruik nog steeds wanneer het vet aan vervanging toe is”, lacht ze.