De oude Beuk
Deze tekst als begeleidende tekst bij het gedicht:
Dit gedicht is geschreven door Diniëtte Konings. Het werd voorgelezen tijdens de Laarbeekse coronaherdenking in november. Diniëtte schreef dit gedicht, zittend op het bankje onder de oude beuk, ter nagedachtenis aan haar zoon Guus, die vorig jaar overleed aan de gevolgen van het coronavirus.
--------------------------------------------------------------
Onder de bescherming van de oude beuk, op het bankje bij het graf
zit ik stilletjes te huilen en veeg verdwaasd mijn tranen af.
De hommel zoemt er vrolijk rond, over het bloemenbed
die door dierbaren voor jou, mijn lieverd zijn neergezet.
De bonte specht roffelt met zijn snavel ritmisch in de grote boom
de wereld draait maar door en door, het lijkt allemaal zo heel gewoon.
Maar in mij woelt een storm van missen, onbegrip, pijn en verdriet
een leegte die je niet aan de buitenkant, maar aan de binnenkant ziet.
Mijn wereld staat stil, is gestopt, gestorven, met het heengaan lief van jou,
ik heb levenslang gekregen, ik heb levenslange rouw.
Maar die oude beuk is zoals ik, houdt zich staande in de wind
zoekt evenwicht en houvast, die hij in zijn wortels vindt.
Zijn bladeren zorgen voor bescherming, de stam voor vastigheid
en als de zon begint te schijnen, geeft het verkoeling op zijn tijd.
Ook ik blijf rechtop en fier, als het moeilijk wordt en zwaar
mijn houvast vind ik in geloven, in het goede van elkaar.
De liefde zorgt dat de zon gaat schijnen, zorgt dat ik toch weer eens vertrouw,
in de toekomst in de wereld die zal komen zonder jou.
Jij zult naast me blijven lopen, me beschermen als het moet
jij zult over me blijven waken, want dat is wat een engel doet.
Die gedachten doen me sterken en verzachten wat de pijn
omdat net als de oude beuk, jij er eeuwig voor mij zult zijn.
Diniëtte Konings