Hulp uit (on)verwachte hoek...
Ik heb beloofd aan twee heren die ik niet nader bij naam zal noemen om mijn verhaal deze keer over hun te schrijven. Vol trots sta ik namelijk iedere maand met bakfiets en kinderen in DeMooiLaarbeekKrant om mijn verhaal luister bij te zetten, maar het gaat ook wel eens ooit mis.
Een paar weken terug nam ik de bocht met de bakfiets iets te scherp en kiepte de bakfiets om. Gelukkig zaten er geen kleinkinderen meer in omdat zij in het speeltuintje aan de Koppelstraat aan het spelen waren. De bakfiets was echter wat gehavend en (veel erger) de ketting was er afgelopen. Nu ben ik al geen techneut, maar probeerde toch de ketting erop te leggen maar natuurlijk lukte dat niet. Spontaan kreeg ik hulp van twee in Beek en Donk wonende heren en was het eigenlijk zo gefikst. Maar eerlijk gezegd, zelf had ik dat niet voor elkaar gekregen.
Toen ik wat later met de kleinkinderen in de bakfiets naar huis fietste dacht ik 'hier moet ik over schrijven'. Wat heb ik toch een geluk dat ik in een dorp woon waar mensen 'gewoon' iets voor elkaar over hebben. Zonder veel gepraat of geleur gewoon iemand helpen ook al vraagt hij of zij er niet om. Ik kreeg die hulp, maar weet ook dat er in ons Laarbeek heel veel mensen zijn die altijd voor anderen klaar staan.
Met mijn vader heb ik het vaak over het geloof, maar in mijn optiek is geloof ook het gewoon klaar staan voor mensen en hulp aanbieden zodat zij weer vooruit kunnen. Als je dit doortrekt naar vele dingen die overal in de wereld gebeuren en je denkt er over na, wat zou de wereld toch een stuk beter en mooier zijn als we er altijd en overal voor elkaar zouden zijn.
Geen oorlog in Oekraïne, geen armoede in Afrika, geen onderdrukking in veel landen. Misschien ga ik nu weer iets te ver, maar het is wel fijn dat ik er over mag schrijven in een land, een dorp waar mensen voor elkaar klaar staan!
Bedankt!!