De laatste keer
Alles is eens de eerste keer. Zo was dat ook het schrijven van de columns van oma Sjannie. Eén proefcolumn is geëindigd in totaal zevenenzestig maandelijkse columns. Wat vond ik dat schrijven voor de krant in het begin spannend. Toch heb ik ruim vijf jaar het genot van kleinkinderen met jullie mogen delen. Om de kinderen niet herkenbaar te maken noemde ik ze Siem en Lola in de krant en had ik zelf ook een pseudoniem. In werkelijkheid heten onze kleinkinderen Sebas en Keet. Bekenden uit mijn omgeving wisten wel dat ik deze columns schreef. Regelmatig kreeg ik dan ook privé een leuke reactie erop. Sebas gaat nu al een paar jaar naar school en ook Keet zit sinds september in groep één. Dat wil dan ook zeggen dat wij geen gezellige speelochtenden met onze vrienden en de kleinkinderen meer hebben op vrijdagmorgen. Wat hebben we samen veel speeltuinen, bossen, kinderboerderijen en tuincentra in de omgeving gezien. De kinderen konden lekker spelen en wij konden altijd gezellig buurten.
Echter aan alle dingen komt ook een keer een einde. De vrijdagochtenden zullen toch wel gezellig blijven maar krijgen voor ons een andere invulling nu Sebas en Keet naar school zijn. Omdat we nu niet zoveel meer mee maken als opa en oma, heb ik besloten om nu een punt te zetten achter deze columns.
Eén leuke opmerking van afgelopen week wil ik jullie niet onthouden. Ik had Sebas en Keet van school gehaald. Een klasgenootje van Sebas kwam mee om te spelen. Bij thuiskomst vroeg ik of ze wat wilden drinken met iets lekkers erbij. Daarop zegt Sebas tegen zijn klasgenootje: ‘oma’s zijn veel liever dan mama’s he’. Sebas en Keet hebben heel lieve ouders en partners, maar deze opmerking maakte toch mijn hele dag weer goed.
Antonet Barten