Dier en zijn baasje: Dorus en Deborah
Dier & NatuurOf het nu gaat om een hond, een poes, een vogel of een konijn. Huisdieren zijn er in alle kleuren, maten en soorten. Ze zijn vaak een extra gezinslid, dat net zoveel aandacht en liefde krijgt als elk ander lid binnen de familie. Soms mag het dier zelfs net wat meer. In deze rubriek vertellen baasjes over de bijzondere band die zij hebben met hun huisdier.
“Toen ik in zijn mooie trouwe puppy-ogen keek voelde ik meteen een klik”, vertelt Deborah van Esch-Boonaerts, “en volgens mij was dat van twee kanten. Vrij snel zat Dorus liefdevol aan mijn trui te knabbelen, een manier waarop hij genegenheid toont.” Dorus is een zachtaardige gevoelshond die via herplaatsing bij Deborah terechtkwam. De familie waar Dorus eerst woonde was op zoek naar een liefdevol baasje omdat hij daar niet meer paste. Contact is er nog steeds en het gezin volgt via Instagram de avonturen van hun voormalige huisgenoot.
Deborah was altijd al gek op dieren. Thuis had ze geen hond, maar gelukkig haar opa en oma wel. Liefde voor dieren was zo groot dat ze zelfs dierenartsassistente wilde worden, maar allergisch voor konijnen en katten kon ze uiteindelijk dit beroep niet uitoefenen. Gelukkig kan ze honden wel verdragen en konijnen konden in een hok in de tuin.
Dorus is een kleine Münsterländer, een Heidewachtel. Het is van oorsprong een klein jachthondje. “Dat merk je wel aan lijn”, lacht Deborah. “Hij kan behoorlijk enthousiast aan de riem trekken, maar dat wordt minder naarmate de wandeling vordert.” Deborah is dol op haar viervoetige ‘vriend’, maar omgekeerd is dat ook het geval. “Hij is er echt voor mij en heeft de behoefte om me te beschermen. Dat was erg fijn toen ik alleen woonde”, vertelt Deborah, “Inmiddels ben ik getrouwd met Teun. Toen we net samen waren moest hij even aan hem wennen. Eigenlijk is Dorus een echte allemansvriend die even ‘de kat uit de boom kijkt’. Uiteindelijk zat hij aan tafel bij Teun op schoot, want die leuke nieuwe huisgenoot gaf nog weleens een lekker stukje vlees. Afgelopen jaar zijn we getrouwd. Dorus was daggast, gekleed in een gilet en natuurlijk bracht hij de ringen. Vooral bij het avondeten had hij de dag van zijn leven. De barbecue die we hadden was erg aantrekkelijk voor hem.”
Deborah ziet de humor van Dorus’ menselijke trekjes. “Eigenlijk is het net een kind”, lacht Deborah. “Hij kan ontzettend zeuren en als hij zijn zin niet krijgt kan hij echt gaan zitten mokken in een hoekje. We moeten ook lachen als hij stampvoetend door de kamer loopt. Zijn mand staat op onze slaapkamer, maar meneer ligt veel liever bij ons in bed. En op tijd! Door de week gaan we om half tien slapen, maar als we het in het weekend later willen maken, maant Dorus ons dat het bedtijd is.” Ondanks dat Dorus een jachthond is waren de konijnen veilig. Volgens Deborah waren ze voor Dorus een deel van het gezin. Haar opa en oma zien Dorus ook echt als een extra kleinkind en verwennen hem lekker. Inmiddels is Deborah zwanger van haar eerste kindje. “Ik heb sterk het vermoeden dat Dorus eerder wist dat ik zwanger was dan wij”, vertelt Deborah. “Hij drentelde al een tijdje om me heen alsof ik ‘honing aan mijn kont had’. We begonnen ons serieus zorgen over hem te maken, want dat gedrag kenden we niet.” Inmiddels is er weer rust en wordt uitgekeken naar de komst van de baby. Niet alleen door Teun en Deborah, maar ook door Dorus, die het babygetrappel mag voelen met zijn kopje op Deborahs buik.