Zegeningen tellen en bidden voor goede afloop
Human InterestAarle-Rixtel - Een jaar geleden kwamen de eerste Oekraïense vluchtelingen in Laarbeek aan. Een triest jubileum, dat eigenlijk niet gevierd zou moeten worden. In Missieklooster Heilig Bloed werden destijds door vrijwilligers ruimtes klaargemaakt voor tijdelijk gebruik. Inmiddels is de groep van ongeveer twaalf vluchtelingen gegroeid tot zo’n veertig personen. Ze wonen in en rondom het klooster. Irina, Yuri en Tamara zijn hier vanaf het begin. Hoe gaat het met ze en hoe ervaren ze het verblijf in Nederland?
Met een koffer vol t-shirtjes en korte broeken stonden Yuri, Tamara en Irina een jaar geleden bij het klooster. Hun vakantietrip naar Cuba veranderde in een angstige vlucht terug naar Europa. “Onze reisorganisatie dacht mee”, vertelt Yuri in gebrekkig Engels. “Ze vlogen ons naar Warschau in Polen.” In Warschau werden ze opgepikt door Nederlandse hulpverleners die ze naar Aarle-Rixtel brachten.
Dankbaarheid
John Raaijmakers en Anouk Hommels uit Mariahout waren die dag ter plekke. Met andere vrijwilligers en zusters hadden ze kamers van het klooster in orde gebracht. Onwennig en vervreemd werden de eerste dag contacten gelegd. “Er moest veel geregeld worden”, vertelt John. “Iets simpels als kleding bijvoorbeeld, want hun koffers zaten vooral vol met zomerkleding.” Het bezoeken van kringloopwinkels om passende kleding te zoeken was een van de eerste activiteiten. Communiceren ging met handen en voeten. Inmiddels geeft zuster Ingeborg elke dag Engelse les. Dat werpt zijn vruchten af. De Oekraïense tolk Katja hoeft maar af en toe bij te springen. “Nederlanders zijn zo aardig en gastvrij”, lacht Katja, die ook gevlucht is. “Oekraïners zouden dit zo niet doen.” Over Nederland wordt lovend gesproken. Het is een mooi en gastvrij land met aardige mensen.
In angst hopen op vrede
Hoop op een korte oorlog is weg. Irina’s man strijdt mee in het leger. Met haar hele familie in Oekraïne oogt ze vrolijk. “Ik maak er het beste van. Bij de pakken neerzitten heeft geen zin”, waarna ze in gebroken Nederlands zegt. “Nieuwe kamer, nieuwe baan, nieuw leven.” Inmiddels is ze binnen het klooster verhuisd en als naaister begonnen nadat ze een tijd in een tomatenkas werkte. Contact met haar familie in Oekraïne gaat onder andere via een Whatsapp-groep. “Op deze app is het verboden om te klagen”, lacht ze. “Een positieve Whatsapp.” Vanuit Nederland proberen Oekraïners hun land met raad en daad te steunen. Via ooggetuigenverslagen en media blijven de vluchtelingen op de hoogte. Stress is er genoeg. Angst om welzijn van familie en vrienden, maar ook of ze ooit nog terug kunnen keren en hoe dan de infrastructuur van het land zal zijn. Oude mensen zijn bang buiten hun vaderland te sterven. Ondanks de zorgen houden ze de moed erin. Genieten van werk, hobby’s en Nederland. Gelukkig kan er af en toe ook lekker gelachen worden zoals vandaag met John en Anouk. Humor, dankbaarheid en bidden om een goede afloop houdt ze op de been.