Het Laarbeekse veteranenvoetbal anno 2023: vier kernen met ieder een eigen verhaal
Tekst: Alexander Brutsaert
Laarbeek - Te oud voor een seniorenelftal, klaar met de zondagse wedstrijden of juist toe aan iets heel nieuws. Er is niet één reden om te kiezen voor het veteranenvoetbal. Wie denkt dat deze aparte competitie niet meer bestaat, heeft het mis. Laarbeek kent vier verschillende voetbalverenigingen en dat geldt net zo voor de veteranenteams. Dit verhaal is een mix van ervaringen, goede en minder spraakmakende momenten, maar vooral: het levendige van de balsport.
VV Mariahout: Vrees voor voortbestaan
Voor het treffen met Sparta ’25 heeft Mariahout net genoeg spelers aan de aftrap staan, met daarbij één mogelijkheid voor een wissel. Dat de wedstrijd met een ruime 7-0 wordt verloren is een klap, maar het is nog niet het ergste. Een aantal spelers spreekt over een mogelijk einde van het Mariahoutse veteranenvoetbal na dit seizoen, al is dat nog niet honderd procent zeker. Jac Hellings (69) is al dertig jaar veteranenspeler, maar dat tijdperk eindigt hoe dan ook voor hem. “Ouder worden zorgt ervoor dat je blessuregevoeliger wordt en in mijn geval resulteerde dat in een heupblessure vier maanden geleden.” Hellings is momenteel met name reservekracht en is verder te zien als walking footballer op donderdagavond in Lieshout. De blessureklachten, en deels de leeftijd, lijken hem toch teveel te worden. “Ik houd er volgend jaar mee op, hoe jammer dat ook is.”
Na het teleurstellende resultaat tegen Sparta is de gifbeker nog niet leeg. Een week later kan het thuisduel tegen ASV niet doorgaan vanwege te weinig spelers bij de Marianen. Een aantal geelblauwen weet niet of er volgend seizoen nog een elftal te zien zal zijn op zaterdagmiddag. De tijd zal dat uitwijzen. Hellings doet in ieder geval een oproep: “De Mariahoutse veteranen hebben nieuwe leden nodig, net als het walking footballteam in Lieshout.”
Sparta’25: Doorgaan na het tijdperk van Petro Kuijpers
Zeg Sparta’25 en al vrij snel valt de naam van Petro Kuijpers. Niet gek, aangezien de middenvelder van ‘de gouden generatie uit 1972’ nog tot eind vorig jaar met enige regelmaat op het veld stond, en dat als ruime zeventig plusser. Aanhoudende rugklachten maakten een einde aan Kuijpers’ carrière, maar Sparta ving zijn uitval toch vrij gemakkelijk op. De Beek en Donkenaren hebben een ruime veteranenselectie, wat betekent dat sommigen zelfs een week vrij zijn, aangezien er een wissellijst aanwezig is. De leeftijd is sinds het afscheid van clubicoon Kuijpers wat omlaag gezakt. Zo is de 43-jarige Remy Gramser één van de jongere lieden. Toch is hij al enige tijd onderdeel van het veteranenteam. “Al tien jaar speel ik bij de veteranen. Het is mooi dat het er is, want zo kunnen mannen op leeftijd met plezier voetballen.” Gramser vraagt zich wel het een en ander af, zeker omdat hij het veteranenvoetbal in een decennium heeft zien veranderen. “Kunnen we volgend seizoen nog wel voetballen? Het is jammer als een tegenstander niet komt opdagen en er zo een vrije zaterdag is.” Sparta hoeft zich zelf geen zorgen te maken, aangezien de ploeg genoeg mankracht heeft. En wat betreft blessurevrees? “Het gaat erop, we zijn niet voorzichtig, want we willen voor het uiterste gaan”, benoemt Gramser.
RKVV ELI: De melige wedergeboorte van het toetje van de zaterdagmiddag
Een fitte groep, maar tweede doelman Maikel Kanters ontbreekt. De ELI-veteranen zijn op een bewolkte zaterdagmiddag klaar voor het treffen met HVV Helmond op het eigen Sportpark ’t Luytelaar. Tegen het einde van de warming-up, net voordat de wedstrijd begint, rent Kanters snel naar het doel. Trainer Arno van den Brink (62), inmiddels zeven jaar de leidende man bij de Lieshoutenaren, oogt relaxed en het is lastig om geen lach bij hem te ontdekken. “We zijn op volledige sterkte en dat is weleens anders geweest. Twee jaar geleden leek het erop dat het Lieshoutse veteranenvoetbal ging stoppen, vanwege een te krappe spelersgroep. Er werd zelfs gedacht aan fusering met de veteranen van Mariahout, maar dat wilden de Marianen niet. Gelukkig hebben spelers uit andere elftallen ons geholpen en dat zorgt ervoor dat we bijna iedere week een wedstrijd spelen.” Dat sommige spelers vrijwillig naar de kant komen en een vervanger soms niet meteen klaarstaat voor een invalbeurt, zegt genoeg over de huidige staat van het Lieshoutse veteranenelftal, dat weer letterlijk alive and kicking is.
Kanters houdt elke Helmondse poging tegen, op één na: een slipper door zijn handen. De ELI-bank beleeft daarentegen een succesvolle middag. De grappen en grollen tussen de wedstrijd door zijn misschien wel de hoofdingrediënten van het West-Laarbeekse veteranenteam. Die gezelligheid wordt alleen maar groter als de derde helft aanbreekt.
ASV’33: Eigen voorzitter, feesten en ‘Bokkie’
Het is dan weliswaar een zaterdagmiddag in de meivakantie, maar de ASV-veteranen staan gewoon aan de aftrap tegen de Bruheze-oldtimers. Al vielen er een paar uur voor de wedstrijd nog wat wisselspelers af, ASV heeft net voldoende capaciteiten ter beschikking. Leider Adri van Rosmalen (63), zo’n veertig jaar actief binnen het Aarlese veteranenwereldje, kijkt positief naar ‘zijn’ ploeg. “We zijn blij dat we nog kunnen voetballen en als het aan ons ligt spelen we iedere week een pot.” Van Rosmalen is naast de leidende factor veteranenvoorzitter. “Volgens mij is dat niet eens toegestaan, een voetbalclub met twee verschillende voorzitters. Maar ach, wat maakt het uit?” Die laatste zin is kenmerkend voor de Aarle-Rixtelnaren. Buiten het voetbal om wordt er namelijk genoeg beleefd. Er is zelfs een jaarlijkse veteranenfeestdag in september. “We betalen meer contributie dan andere ASV-leden, maar dat geld wordt goed besteed aan feesten en andere gelegenheden zoals geboortekaartjes. Sommige spelers worden namelijk vader en dan komt de groep op kraamvisite. Dit was vroeger niet het geval”, zegt Van Rosmalen, die de verjongende ontwikkeling van het rood-witte veteranenvoetbal goed kan waarnemen.
Na afloop van de 4-2 overwinning op Bruheze spreekt routinier Henry ‘Bokkie’ van Bokhoven (57) over zijn veteranencarrière. “Ben ik echt al twintig jaar veteraan? Dat had ik echt niet gedacht.” Bokkie geniet nog steeds van het balspel, al zijn tijden aan het veranderen. “De mentaliteit is anders dan vroeger, er is namelijk een minder groot animo. Daar heb ik moeite mee. Als ik een hele week werk, zie ik een wedstrijd op zaterdagmiddag als míjn uitje en dat wil ik niet missen. Het spelletje blijft namelijk leuk en dat is het allerbelangrijkste.”
De woorden van de ASV-veteraan kunnen breder getrokken worden. Hoe lang het veteranenvoetbal in alle Laarbeekse dorpen blijft voortbestaan is een goede vraag, maar het plezier, zeker na afloop van zeventig minuten voetbal, is ongekend aanwezig. Je bent nooit te oud om je jong te voelen en vice versa geldt voor alle verenigingen.