Witte gij't nog? Lourdesgrot Mariahout
NULLWitte gij 't nog? Lourdesgrot Mariahout
Mariahout – Pastoor van Eijndhoven bouwde in 1933 een kerk in de snel groeiende gemeenschap Mariahout. Met het kopiëren van een grot, zoals in het Franse Lourdes, kon hij in 1935 zijn droom realiseren. Jarenlang het middelpunt van processies, sloeg in de jaren ’70 het verval toe. Door een initiatief van enthousiaste vrijwilligers kon in 1999 een herbouw van de grot aanvangen.
Geschiedenis
Jaarlijks trekt de Mariahoutse Lourdesgrot veel publiek. Achter de grot woont Antoon Daniëls die enthousiast over de geschiedenis vertelt. “Pastoor van Eijndhoven liet in 1935 de grot door een aannemer bouwen. Met behulp van steigers werd het project voornamelijk handmatig gerealiseerd.” Na de opening kwamen van heinde en verre pelgrims met zieken om deel te nemen aan processies en eucharistievieringen. Processies raakten in de zeventiger jaren uit de tijd en de grot takelde af. Uitgaansjeugd gebruikte de plek voor minder religieuze doeleinden. “Maria heeft regelmatig toegekeken.” lacht Antoon.
Herbouw
Noodweer zorgde volgens Antoon voor de genadeslag; “Na een storm stond ik in mijn tuin en hoorde wederom een knal, ditmaal door instorten van de grot. Na het tweede noodweer stond als een wonder het beeld van Maria fier en onbeschadigd tussen de overblijfselen. Door gaten in de grot zagen wij opeens de ingang van de kerk.” Afbraak van de oude grot was onvermijdelijk. Verlies van een stukje cultureel erfgoed was voor een aantal enthousiaste liefhebbers niet te verteren. Vrijwilligers herbouwden de grot. Op 30 mei 1999 was de heropening een feit. Antoon wijst op een saillant detail; “De bisschop was ziek en stuurde een vervanger, hetgeen ook in 1935 gebeurd was.”
Ontmoeting bij de grot
Eerder die week trof de MooiLaarbeekKrant Anton al samen met zijn Canadese zus Lies Scheepers-Daniëls bij de grot. “Ik herinner me het goed, meelopen in de processies. Jonge meisjes als bruidjes, oudere meisjes als maagd.” vertelt Lies met een Canadees accent; “Ik kreeg een mooie witte jurk.” Antoon vult haar aan; “De grot stond er al toen wij in 1939 naar Mariahout verhuisden. Eenmaal getrouwd ben ik naar een andere plek achter de grot verhuisd.” Intussen fietst Ad van de Laar voorbij. Net als Antoon bouwvrijwilliger en tegenwoordig met een aantal anderen toezichthouder. “Als vrijwilliger werkte ik meer dan duizend uur aan de grot.” vertelt Ad; “Erg gezellig om te doen. Iedere zaterdag kwamen we samen. We hadden goeie praat en iets lekkers bij de koffie. Uiteindelijk hebben we veertien maanden aan de grot gebouwd.” Als toezichthouder zorgt Ad regelmatig voor de dagelijkse gang van zaken bij de grot.
Kaarsje opsteken
Maria is voor veel mensen een steun en toeverlaat. Bezoekers komen uit heel de wereld, niet alleen uit het kleine Mariahout. In de grot ligt een boek vol indrukwekkende verhalen. Zoals het verhaal van de motorrijders, die de MooiLaarbeekKrant toevallig voor de camera krijgt. Een van hen vertelt; “Een bevriend motorrijder is drie jaar geleden overleden. Sinds die tijd gaan we jaarlijks samen op pad om ergens bij een bedevaartsoord een kaarsje voor hem op te steken.” De foto van de vriend prijkt voor op de motor. Ze willen best wel voor de MooiLaarbeekKrant op de foto. Zomaar één van de verhalen die aan Maria toevertrouwd worden.
