Jongerenreis naar Bosnië maakt indruk: ‘Het werd tijd om iets terug te doen voor een ander’

Laarbeek/Ahmici - Een indrukwekkende reis naar Bosnië. Dat was het zeker voor jongerenwerkers Bram Hartogs en Bart Heldens van de LEVgroep. Samen met een groep van 14 jongeren uit de regio, waaronder drie Laarbeekse jongeren, zijn zij voor een week naar een basisschool dichtbij Sarajevo gegaan om deze op te knappen.

“Een collega van ons uit Geldrop/Mierlo is anderhalf jaar geleden met dezelfde organisatie (Out of Area red.) meegegaan naar Bosnië. Hij wilde het project nogmaals doen en zijn verhalen vond ik erg indrukwekkend om te horen. Zodoende zijn wij er in deze regio ook mee aan de slag gegaan”, zo vertelt Bram. Het doel van de reis was om aan de ene kant een school op te knappen, maar tegelijkertijd was het ook een reis voor de jongeren om zichzelf te ontdekken.

Verslaving
Één van de jongeren die mee is geweest is de 26-jarige Cris uit Beek en Donk. Hij heeft enorm veel van de reis geleerd. “Zelf ben ik vorig jaar naar een afkickkliniek gegaan vanwege mijn verslaving. Toen ik van dit project hoorde trok het direct mijn aandacht. Uiteindelijk is dit voor mij een stuk herstel voor mijn verslaving geworden. Zo ben ik gaan leren de wereld anders te zien. Wat in Bosnië gebeurd is, is echt heftig. Als je dan weer in Nederland komt dan besef je hoe goed wij het hebben. Het heeft mijn ogen geopend en ik ben er beter uitgekomen. Ik heb het afgelopen jaar best veel hulp ontvangen in Nederland en ik vond dat het nu ook eens tijd werd om iets terug te doen voor een ander. Ik ben er echt dankbaar voor dat ik deze reis mee heb mogen maken.”

De jongeren hebben hun eigen reis moeten sponsoren. Op ludieke manieren moesten zij €500 bij elkaar sprokkelen. Daarin zat de reis, het verblijf, maar ook een stukje klusbudget. “Iedereen heeft dat bedrag uiteindelijk opgehaald, dus dat was al mooi om te zien. Tikkie-acties, appelflappen verkopen, met de pet rond op het werk en ga zo maar door. Voor de een ging het makkelijker dan voor de ander, maar ook daarbij hielpen de jongeren elkaar. Zo kon uiteindelijk iedereen mee met de reis”, vertelt Bart. In Bosnië hebben zij vervolgens een week lang een school opgeknapt. “Als je dan de reacties ziet van de kinderen, docenten, en de directeur dan is dat geweldig. De dankbaarheid van die mensen is zó groot en ze zijn echt heel blij dat we iets moois hebben achtergelaten. Toen we de sleutel weer symbolisch teruggaven kreeg iedereen een diploma. Een van de jongeren was supertrots, want het was zijn eerste diploma. Als je dat hoort als jongerenwerker, dan krijg je daar wel echt kippenvel van.”

Kippenvel
Waar de groep ook kippenvel van kreeg was van de excursie naar Sarejevo en het dorpje Ahmici, waar op 16 april 1993 een genocide is geweest. De gevolgen daarvan zijn nog steeds zichtbaar. Kogelgaten in de muur, granaatinslagen, verhalen over verraad waarbij baby’s/kinderen en de veestapel vermoord werd en podia die voor de Olympische Winterspelen van 1984 werden gebruikt, werden in de oorlog gebruikt als executieplaatsen. “Als je daar staat, dan voel je dat echt. Op de laatste avond hebben we met z’n allen de reis geëvalueerd en volgens mij heeft iedereen wel moeten huilen. Iedereen nam zijn eigen stukje reis mee terug naar Nederland, en ook de gevolgen daarvan zijn mooi. Iemand uit de groep werd heel erg geraakt door het verhaal van Cris en heeft hem nu om hulp gevraagd. Naast de reis naar Bosnië hebben ze dus ook echt een reis over zichzelf meegemaakt.”

Voor de jongerenwerkers was het dan ook mooi om te zien hoe een groep écht een groep wordt. “Het waren allemaal onbekenden van elkaar met zoveel verschillende karakters, maar aan het einde van de reis zijn ze echt vrienden geworden. Deze reis vergeten ze nooit meer. Over een paar weken, als het allemaal wat geland is, willen we nog een keer in Nederland bijpraten met elkaar.”

Vanuit de LEVgroep hebben ze het voornemen om jaarlijks zo’n reis te maken. “We hebben heel veel jongeren en we kunnen veel voor ze betekenen, maar zoiets maakt pas echt indruk”, besluiten Bram en Bart. Als het aan Cris lag, ging hij volgende week alweer terug. “Ik zou nog wel meer van zo’n dingen willen doen. Het geeft je een kick om andere mensen te helpen. Ik heb het gevoel alsof ik nu uitgerust ben, terwijl ik daar een week gewerkt heb. Ik voel me wat rustiger en dat is erg fijn.” Cris is nu zelfs vrijwilliger geworden bij het jongerenwerk. “Ik hoop andere mensen te kunnen helpen die ook verslaafd zijn. Daar haal ik veel energie uit. Als je verslaafd bent is een toekomst ver te zoeken, maar het lijkt me mooi om daarbij te kunnen helpen.”