Syrische doorzetters uit Laarbeek starten universitaire studie

Laarbeek - Goed nieuws uit de Laarbeekse vluchtelingenwereld! Marya Kaspar en John Kallah staan aan het begin van een universitaire studie. Marya in Amsterdam en John in Groningen. Beiden kozen de studierichting medicijnen. Sinds kort weten ze, dat ze ook daadwerkelijk aan deze studie mogen beginnen. Om zover te komen moesten veel hordes worden genomen. DeMooiLaarbeekKrant praat met beide Syrische doorzetters en hun trotse ouders.

Familie Kallah
Vader Paulos ontvluchtte het oorlogsgeweld in 2015, via een gevaarlijke tocht over de Middellandse zee. Sinds 2016 is het gezin herenigd en woont in de Lijsterlaan in Beek en Donk. Vader Paulos is goudsmid en werkt als zodanig in Tilburg. Moeder Rania was in Syrië docente Engels. Rania doet vrijwilligerswerk in De Regt. Het gezin telt twee zonen. John is de oudste. Jad is zijn jongere broer.

Familie Kaspar
Vader Tounie was in Syrië automonteur. Hij vluchtte in 2015 met zijn gezin. Een gevaarlijke tocht over de Middellandse zee. Het gezin kwam in Venlo in het AZC. Momenteel wonen ze in de Korte Zwaard in Beek en Donk. Vader Tounie werkt sinds anderhalf jaar in Helmond in een fabriek waar ze Maxicosies maken. Moeder Fahima was in Syrië administratief medewerkster bij een vervoersbedrijf. Momenteel doet ze vrijwilligerswerk bij de Regt. Het gezin telt twee kinderen. Marya heeft nog een jongere broer, Jacoub.

Gastvrije ontvangst
De ontvangst is allerhartelijkst in het huis van de familie Kallah. Rania heeft gezorgd voor koffie met gebak. De families kennen elkaar zijdelings. Ze woonden in Aleppo in dezelfde wijk en behoorden tot de Aramese bevolkingsgroep. Een van huis uit katholieke minderheid. De voertaal tijdens het interview is Nederlands.

Marya Kaspar
Marya is een vlotte jongedame van 22 lentes. "Ik kwam vanuit Aleppo in het AZC van Venlo terecht. Omdat ik ouder was dan 18 mocht ik hier niet naar school. Ik mocht ook mijn studie geneeskunde niet voortzetten op een Nederlandse universiteit. Een heel jaar weggegooid. Ik ben toen zo goed en kwaad als dat ging zelf aan de slag gegaan met het leren van Nederlands. Eenmaal in Beek en Donk heb ik nog een jaar les gevolgd in Helmond en met goed gevolg examen gedaan. Ik heb in die tijd ontzettend veel steun gehad van onze buren Els en Wim Hijnen. Zonder hen zou mijn Nederlands een stuk slechter klinken! In Aleppo deed ik ook vrijwilligerswerk in het ziekenhuis. De nood aan medisch personeel en de aanvoer van gewonden was zo groot, dat ik in die tijd al hechtingen deed, terwijl ik daar niet voor bevoegd was. In Beek en Donk deed ik vrijwilligerswerk in De Regt. Al mijn vrijwilligerswerk staat op mijn CV. Ik heb gemerkt dat Nederlanders daar gevoelig voor zijn. Er gaan meer deuren voor je open. Ik woon al in Amsterdam, in een gezellig studentenhuis. Sta ingeschreven bij de VU. Zit midden in de introductieweken. Mijn medestudenten houden een oogje in het zeil als ik me op de fiets door het drukke Amsterdam beweeg."

John Kallah
Een bedachtzame jongeman van 21 jaar. Hij ondervond dezelfde moeilijkheden als Marya. Ook zijn vooropleiding werd niet erkend. Hij leerde hoofdzakelijk zichzelf Nederlands en ging nog een jaar extra naar school in Utrecht om het VWO-niveau te bereiken. Hij had altijd al interesse in vakken als biologie en scheikunde. Pas onlangs kreeg hij de uitslag van dit examen. Daardoor weet hij pas sinds kort zeker, dat hij welkom is op de universiteit van Groningen. Hem staat een carrière als wetenschapper voor ogen. Onderzoek doen in laboratoria. De opleiding die daar bij past wordt alleen in Groningen gegeven. Ik ben druk bezig om een kamer en een bijbaantje te zoeken, maar dat valt nog niet mee. Volgende week beginnen in Groningen de introductieweken. Eenmaal geslaagd en dan terug naar Syrië, zien John en Marya, niet zitten. Beiden voelen zich inmiddels thuis in Nederland. John vermoedt dat hij in Syrië opgepakt zou worden wegens het ontwijken van de dienstplicht.

Ouders
De ouders hebben een dubbel gevoel. Aan de ene kant apentrots. Aan de andere kant kost het hoofdbrekens om het financieel allemaal rond te krijgen. "Ik zal John zeker missen", zucht Rania. "Hij is de eerste die het huis uitgaat."

Gelukkig komen beide studenten in het weekend naar huis om de was af te leveren en de koelkast te plunderen. Zo gek veel scheelt hel allemaal niet met een Nederlands gezin.

DeMooiLaarbeekKrant wenst beide studenten en hun ouders ontzettend veel succes. Ze verdienen het!