Column Marie-Christine: Stille Facebookvrienden

Misschien zitten ze ergens op een grote wolk vanuit de hemel naar ons te loeren, maar dat ze nog steeds rondhangen in de digitale Cloud is zeker; mijn stille Facebookvrienden. In de loop der jaren zijn er toch al een aantal tussenuit gepiept. Zoals de collega die me voor het eerst op Facebook wees. “Ik zag je voorbij komen op LinkedIn, terwijl ik jou toch meer een Facebook-type vind!” Laten we er postuum vanuit gaan dat ze het aardig bedoelde, want na haar opmerking werd ze een van mijn eerste contacten. Helaas was ze bij ons eerste contact al niet gezond en na een lang ziekbed is ze overleden.

Facebookvrienden kreeg ik in verschillende ‘smaken’: familie, vrienden, kennissen, mensen uit een grijs verleden en het nabije heden. Bekende en onbekende dorpsgenoten, waarvan je soms niet eens weet waar ze wonen en hoe hun familie is samengesteld, gewoon omdat het leuk is om te volgen waar ze mee bezig zijn. Zo ook de Facebookvriend die afgelopen maand plotseling overleed. Je volgt de hele zomer zijn leuke tripje naar Denenmarken en dan opeens, uiteindelijk via Facebook, hoor je dat hij overleden is. Een èchte virtuele vriend, waarnaar je in het voorbijfietsen een hand opstak en bij een toevallige ontmoeting soms een praatje mee maakte.

Met hem in gedachten besloot ik mijn stille Facebookvrienden weer eens op hun pagina te bezoeken, meestal een laatste herinnering aan de tijd toen ze nog volop in het leven stonden. Met een vertederende glimlach scrol ik door pagina’s van een leven dat ooit bestond.

Diep in gedachten, nadenkend over deze column, fiets ik een paar dagen later door het dorp. De klokken luiden en ik ben zo in gedachten verzonken dat ik een verkeerde afslag neem en een rouwstoet tegemoet rijd. Met een schok realiseer ik me het: daar gaat hij, mijn stille Facebookvriend, op weg naar zijn laatste rustplaats. In een reflex steek ik mijn hand in de lucht en zwaai. Hoe bijzonder is het om een jarenlange vriendschap met onverwachte ontmoetingen zo af te sluiten?

Binnenkort zal ik hem bezoeken, op zijn digitale Cloud, maar ik begin langzaam toch te geloven dat hij ergens op een wolk zit te lachen. Is er dan meer tussen hemel en aarde. Misschien?