Column Marie-Christine: Herbergen

Vroeger las ik met de kinderen het kleuterboek over Wouter en Mieke. Met mijn kroost dicht tegen me aangekropen las ik verhalen over een klein jongetje en zijn kleuterzusje die allemaal dingen beleefden rondom Nederlandse feestdagen. Op een eenvoudige manier werden oorsprong van en tradities bij Nederlandse feesten uitgelegd. Na weken lezen over Sinterklaas ging het boek bijna geruisloos over in Kerstmis. Speelgoed, gekregen van Sint, werd gebruikt als kerststal en na het uitzoeken en opzetten van de kerstboom was Sint verdreven en was het kerstfeest.

Een moeilijk stukje in het verhaal is dat Jozef en Maria (met baby’tje in haar buik) nergens mochten logeren. Verontwaardiging alom, zowel bij mijn kinderen als bij Wouter en Mieke. In het boek nodigen de twee kinderen zonder overleg met hun ouders een brommerige en vervelende buurman uit voor de kerstmaaltijd om uiteindelijk gezellig samen spruitjes te eten.

Gelukkig heb ik alleen gezellige buren, maar met het dilemma ‘Geen plaats in de herberg’ heb ik dit jaar wel te kampen gehad. Jaren geleden stelde Mariahoutse pastoor Leemans in de kerstnacht de vraag “Zou jij een vreemde onderdak bieden?”. Als puber reageerde ik volmondig ‘ja’, om eenmaal als volwassene te beseffen dat de realiteit anders is.

Dikke tranen huilde dochterlief omdat haar oudste, beste en Irakese vriendin weer moest vertrekken. Een prima geïntegreerd meisje, bovenbouw vwo, verlaat het Nederland waar ze in bijna acht jaar een mooie Nederlandse jonge vrouw werd. Natuurlijk kiest de zestienjarige voor moeder en familie, maar ook zij realiseert zich wat ze achterlaat. Even speel ik met de gedachten om mijn leegstaande kamer aan te bieden, zodat ze in ieder geval haar opleiding af kan ronden. Maar onzekerheden rondom haar familieomstandigheden maken dat ik het niet durf.

We nemen sneller dan verwacht afscheid en ik kruip daarna onder de wol om het gevoel wat aan me knaagt weg te stoppen. Waarom kan ze niet blijven? De vriendinnen nemen tot diep in de nacht afscheid. Er is gelukkig sociale media, maar samen fietsen, keuvelen, leren en feesten is voorlopig voorbij. Dit jaar was er geen plaats in mijn herberg en dat maakt me verdrietig. Hopelijk weet ze dat we er voor haar zijn. Was alles maar zo lief en eenvoudig als bij Wouter en Mieke vroeger.