Column: 'Lieve Co’ (8)

“Menselijk gedrag wordt gestuurd vanuit de hechting. Dat betekent dat een kind op de moeder zit geplakt en zonder die moeder of vader niet kan leven. Dat zit heel diep in ons. Wij zijn zoogdieren die gewend zijn aan het huid-huid contact. Elkaar aaien of elkaar op de bek slaan. Zo gaan wij in de grond met elkaar om. Als je dan nu ineens zegt dat we elkaar niet meer mogen aanraken is dat ongeveer hetzelfde als zeggen dat we niet meer mogen drinken.”

Van de week hé Co, reed ik langs een bus. En ik moest enorm wennen aan de mensen die erin zaten. Nou, nee, niet aan die mensen, maar de mondkapjes die zij droegen. Ik vond het trouwens wel lelijke mondkapjes, van die ‘papieren chirurgen dingen’, zeg maar. “Ieuw”, er zijn toch vele mooiere in de omloop!? Je ziet nu ineens breiende en hakende mensen, die de mondkapjes in allerlei creaties aanbieden voor een prikkie. Misschien dagbesteding voor sociale werkplaatsen voor mensen met een uitkering? Sla je meteen ‘twee vliegen in één klap’! Of raak ik nu iemand? Dat kan natuurlijk ook!

De laatste loodjes voor studenten en docenten komen er nu werkelijk aan. Als team zitten we in een afrondingsfase van leerjaar 2019-2020, een leerjaar dat ons nog lang zal heugen. Gisteren mocht ik, na een hele lange tijd, weer even naar mijn werkplek in Eindhoven. Als een blij kind, reed ik de parkeerplaats op en volgde ik, naar de grond starend, de pijltjes die mij de weg wezen. Normaal loop ik, zonder überhaupt naar de grond te kijken, regelrecht naar onze teamkamer. Maar ik betrapte mijzelf erop, dat ik mij bewuster was, waar ik liep. Niet in de gaten hebbende, dat er een soort pilaar gecreëerd was met een desinfecterend middel erin. Het blijft toch raar, als er ineens zo’n pompje staat ‘in the middle of nowhere’, wat normaliter aan de muur van een toilet hangt. Als ik er naar kijk, dan heb ik het idee dat facilitair vergeten is dat ding op de juiste plek neer te hangen, maar goed.. Dat zijn dan mijn spinsels om 7:15 uur in de morgen! Eenmaal in de teamkamer aangekomen, waar de lichten aanspringen zodra er beweging in “da house’ is, merkte ik zelfs dat de lichten twijfelde en gedacht moeten hebben; Huh, wies da? Op ons ‘whitewash’ bord stonden namen met datums erbij. Een ‘i was here’ idee, en dan de datum erbij...

Weet je Co, dat was zo raar. Ik heb er uiteraard mijn naam ook bij gekalkt, want ja... dat dan weer wel! Misschien had ik er beter “Co was here, wanne pech, alleen hij gi mar ni weg” erop kunnen zetten, bedenk ik mij nu. Ik bedenk mij nu ook, waarom ik altijd uitspreek wat ik bedenk, nadat ik iets bedenk..

Co, mensen zitten nu in zo’n fase; ‘Wa moek allemol geloven?” ‘Is die anderhalve meter nog wel noddig?’ ‘Hoelang gi di nog deur?’ ‘Ken ik wel op vakantie eigenlijk?’ En met die vragen, gaat de dag gewoon voorbij. 182 dagen is het nu geleden, dat er voor het eerst, in Nederland tenminste, gesproken werd over jou Co, oftewel je volledige doopnaam; COVID-19…

Best een chique bedoeling eigenlijk, voor zo’n snert jong!

Liefs,
Juf Tos.