Witte gij 't nog? Manege 'Ons Genoegen'
NULLWitte gij 't nog? Manege 'Ons Genoegen'
Beek en Donk - Een typisch geval van een uit de hand gelopen hobby, zo kun je manege ‘Ons Genoegen’ wel noemen. Wat onschuldig begon met de aanschaf van zes paarden, bleek binnen de kortste keren een trekpleister voor jong en oud. Tijd om dit oude paard van stal te halen. Dilia van der Leemputten vertelde ons haar verhaal over de geslaagde paarden- en vakantiekampen op de Krommesteeg in Beek en Donk.
Paardrijden
Nadat er in 1963 een brand gewoed had, besloten Dilia en haar man Leo van der Leemputten een keer geen koeien maar enkele paarden en pony’s op hun stuk erf neer te zetten. Het paardrijden bleek in rap tempo een groeiend vermaak voor de eigen kinderen te zijn. Na schooltijd namen zij dagelijks hun vriendjes en vriendinnetjes mee om ook eens zo’n indrukwekkend hoefdier te berijden. “Daar heb ik nooit een probleem van gemaakt. Als het van thuis mocht, dan mocht het van mij ook”, verklaart Dilia.
Ponykamp
Het toenemende enthousiasme van kinderen en klasgenootjes zorgde ervoor dat er elke zaterdagmiddag een paardrijdinstructeur langskwam. “Voor drie gulden kon men een uur paardrijden.” Dat mondde uiteindelijk uit in de vraag of men niet op vakantie mocht komen op de Krommesteeg. Enkele maanden later stonden er twee tenten op het grasveld, een jongens- en een meisjestent. Leo, die bij de Boerenleenbank werkte, hielp mee in de vakantie. Het eerste ponykamp was een feit. Na het eerste daverende succes werd er met behulp van pamfletten op straat extra naamsbekendheid gegeven aan ‘Ons Genoegen’. In 1968 verbleven er al 350 kinderen in de leeftijd van 7 tot 17 jaar veertien dagen lang op de manege. “In die tijd hebben we een zwembad, een ruiterpad, een kabelbaan, tennisbaan en volleybalveld aan laten leggen.” Ook internationaal wisten voetbalclubs en verenigingen de manege te vinden. Dilia: “Italianen, het voetbalteam van Bayern München, Fransen en een damesvoetbalteam uit Zweden. Die laatste gasten zijn vooral mijn zonen heel erg goed bijgebleven!”
Extra handjes
Na een tijdje had Dilia het hele jaar door groepen zitten. Om alles in het spreekwoordelijke gareel te houden, had Dilia een groot bord met het reglement laten plaatsen. “Daarnaast had ik altijd een fluitje bij me. Een keer fluiten was een waarschuwing. Als ik twee keer floot moest iedereen onmiddellijk komen. Dan was het goed mis!” Alle handjes waren die tijd welkom. Dat maakte dat kennissen en vrienden uit de omgeving hun steentje op allerlei manieren bijdroegen aan een geslaagd verblijf voor de gasten. Met zwemwedstrijden, speur- en wandeltochten, paardrijdwedstrijden en andere spelen was dat het probleem dan ook niet. Al deze activiteiten maakte een Duits voetbalteam op een warme paasdag hongerig als een paard. “Kijkend naar het weer, besloot ik een flinke hoeveelheid koude schotel voor te schotelen. Eenmaal aan tafel ging er geen hap door de keel. Ze bleken het gerecht niet te kennen, waarna Leo zich maar haastte naar de friettent voor een grote bestelling frikadellen en friet.”
2015
Vandaag de dag, inmiddels 37 jaar na dato, heeft Dilia van der Leemputten geen moment spijt ervaren: “Ik zou het zo weer overdoen!” Goed om te horen dat de gasten, de ponykampen en de activiteiten op de Krommesteeg Dilia geen ‘nachtmerries’ hebben bezorgd…
