Gek van…mijn mondharmonica

Lieshout - De 78-jarige Karel van den Tillaart uit Lieshout heeft een passie. De mondharmonica. Hij heeft er wel vijftien. Enthousiast vertelt hij erover. Lees over Karel en zijn mondharmonica . Een muziekinstrument dat helaas een beetje in vergetelheid dreigt te raken.

Karel van den Tillaart
In de ruime woonkeuken ruikt het gezellig naar koffie. Karel zegt dat hij alleen thuis is. “Van oorsprong ben ik metselaar”, zo valt Karel met de deur in huis.. “Maar ik kan ook aardig timmeren. Ik ben een boerenzoon Mijn oudste broer was bij de harmonie. Ik wilde ook een instrument kunnen bespelen. Op 7 jarige leeftijd werd dat een mondharmonica. Maar diep in mijn hart vond ik een accordeon mooier.

“ In die tijd kreeg ik astmatische bronchitis en op mijn dertiende werd in het Antonius Ziekenhuis in Utrecht, een stuk long bij mij weggenomen. Ik bleef wel belangstelling houden voor de mondharmonica, maar deed er verder weinig mee, want ik werkte volop in de bouw.

De ommekeer
“Op een merkwaardige manier vond er bij mij een ommekeer plaats”, zo gaat Karel verder. Zo rond mijn zestigste maakte ik met Diny , mijn vrouw, een busreis. Er zat iemand voor me een krant te lezen. Ik keek over zijn schouder mee. Mijn oog viel op een krantenkop. Mondharmonica spelen zou een goede ademhalingsoefening zijn voor longpatiënten.”

“Via een uitvoering in Het Klooster in Nuenen, kwam ik in contact met het Mondharmonicaorkest ‘De Luchthappers’. Ik werd lid. Het werd een tijd van veel oefenen. Ik ben nu nog steeds lid van ‘De Luchthappers’. Ik zorg voor het geluid.”

De Luchthappers
“Het orkest telt ongeveer twintig leden. Elke maandagochtend is het repeteren geblazen in Nuenen. De leden hebben allemaal een respectabele leeftijd. Jeugd is weinig geïnteresseerd in dit prachtige instrument”, verzucht Karel.

“Ons repertoire bestaat uit populaire liedjes zoals: Het leven is mooi op het Brabantse Land, De klok van Arnemuiden, Muss I denn, … Allemaal herkenbare gevoelige meezingers. We worden veel gevraagd in verzorgingshuizen. We zien daar veel mensen met dementie. Wij als muzikanten genieten van het applaus. Het raakt ons emotioneel als we zien hoe die mensen opleven door onze muziek.”

Muzikaal intermezzo
Tot hier heeft uw redacteur nog geen enkele vraag hoeven te stellen. Weg, gedegen voorbereiding! Toch zijn er twee prangende vragen: “Karel zou je nou eindelijk eens de koffie in willen schenken? Karel wil je voor ons misschien ook een stukske spelen?”

Verschrikt schenkt Karel de koffie in. “ Verdorie helemaal vergeten”, lacht hij. Dan pakt hij één van zijn mondharmonica’s. Even later gaat hij helemaal op in zijn solo-optreden. La Paloma op verschillende mondharmonica’s, om het verschil te laten horen. Dan is het tijd om ook even zijn jongensdroom, de accordeon tevoorschijn te halen. “Oud beestje, maar klinkt mooi”, lacht hij.

Diagnose
“Ik heb altijd een mondharmonica in mijn zak of in mijn fietstas zitten”, bekent Karel. “Stel je voor dat ik ergens kom en ze vragen mij om iets te spelen. En ik moet dan zeggen dat ik mijn mondharmonica niet bij me heb. Verschrikkelijk is dat!” Deze uitspraak laat zien hoe fanatiek deze krasse knar met het een en ander bezig is. Terloops doet hij nog wat gymnastische oefeningen voor van de veteranen van De KPJ, weer een andere passie.